اشرافی گری مسولان

بر اساس تعلیمات اسلامی ، روابط میان مسولان و مردم باید عاطفی و صمیمانه باشد.مردم گاهی سختی ها را تحمل می کنند ، مشروط بر آن که بدانند مسولان مربوط نیز با‌ آنان با صفا و صمیمت برخورد می کند و خوی اشرافی گری ، انحصار طلبی و انحصار خواهی در او وجود ندارد. بنابراین احساس تواضع در مقابل مردم باید در رفتار مسولان ، در هر رده ای که هستند تجلی پیدا کند و این مساله نمی تواند حالت تصنعی داشته باشد ؛‌ زیرا در هر صورت تکبر و نخوت روحیه اشرافی گری و برتری جویی به نوعی بروز می کند و در چنین وضعیتی ، محبت و صمیمت از بین خواهد رفت.

مسول در جمهوری اسلامی ،  یک حدود و وظایفی را باید رعایت کند . زندگی ،‌نوع غذا و مصرف او و اعضای خانواده اش ، باید شبیه ضعفای مردم باشد و در این صورت است که  مردم او را از خود و را همراه او می دانند.

اگر تجمل گرایی و عادت تجمل در جامعه ،‌ رواج پیدا کند ،‌بسیاری از مشکلات ،‌ لاینحل باقی خواهد ماند و مشکلات اقتصادی و بسیاری از مشکلات اجتماعی و اخلاقی ،‌ حل نخواهد شد. گرایش به اشرافی گری در زندگی ،‌ ضررهای و خطرهای زیادی دارد و مانع تامین عدالت اجتماعی و دستیابی به روحیه برادری ،‌ الفت ،‌ انس  و همدلی که برای هر جامعه ای اهمیت بسیار دارد ،‌ خواهد شد.